Dit keer geen blog over lezen, spelling, leerlingen of ondersteuning. Ik wil jullie graag meenemen in iets wat me nauw aan mijn hart ligt.
Bij mij lopen verstand en gevoel niet altijd gelijk. Waar ik met mijn verstand al wel weet wat ik moet doen, loopt mijn gevoel daar vaak achteraan. Andersom als mijn gevoel wel weet wat ik wil doen, heeft mijn verstand dan maar te volgen. Uiteindelijk komt het goed en staan ze op één lijn.
Nu zit ik in een situatie dat mijn gevoel haaks staat op de keus die ik met mijn verstand moet maken. Naast mijn leuke werk zijn konijnen houden mijn hobby. Alle konijnen hebben een plekje in mijn hart en verdienen de beste zorg, maar Bino is toch de speciaalste van allemaal.
Bino kwam als eerste toen ik Lena’s Hangoren heb opgericht; een kleinschalige konijnenfokkerij. Hij heeft voor vele nestjes gezorgd waardoor een heleboel mensen hebben mogen genieten van een beestje met een prachtkarakter.
Maar boven alles is hij er altijd voor mij geweest. Voor hem is een knuffel altijd belangrijker dan het vullen van zijn etensbak. In tijde van mijn scheiding en verhuizingen stond Bino altijd klaar voor een knuffel. En nu, na 8,5 jaar, weet ik dat ik de beslissing moet nemen hem te laten gaan.
Ik weet dat het nodig is om hem te verlossen van de constante en terugkerende pijn. Maar ik wil hem niet kwijt. Mijn gevoel zegt dat ik nog niet zonder Bino wil. Maar dan voel ik me weer egoïstisch. Egotistisch dat ik alleen aan mezelf denk en schuldig dat ik hem ineens van het leven beroof.
Aangezien ik me hier bewust van ben, probeer ik het te accepteren. Accepteren dat mijn gevoel en verstand in dit geval niet samen zullen komen. Wat ik wel kan doen is zorgen voor een goed afscheid en konijnwaardig einde. Daar zal ik me voor inzetten, maar voor nu ga ik hem eerst nog heel veel knuffelen!!
Comentarios